28/12/09

Dos patrias tengo yo


REINALDO ARENAS

ΔΥΟ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΕΧΩ ΕΓΩ: ΤΗΝ ΚΟΥΒΑ ΚΑΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ


Δυο πατρίδες έχω εγώ: την Κούβα και τη νύχτα,
υποταγμένες και οι δυο στην ίδια κόλαση.
Κούβα ίσον νύχτα –και πού μια όαση;–
απ’ της κατηγορίας τους δε σώζομαι τα δίχτυα:

«Μακριά από την πατρίδα, τρελός με οπτασίες,
ως και ο θυμός σου με πλάνη μοιάζει,
καθώς και με ρόδα που το δρόμο χαράζει
και στον κατακλυσμό τραβά δίχως υποψίες.

Η προσπάθεια ν’ αναπνεύσεις μάταιος κόπος,
ο ήλιος λάμπα παραμένει σβηστή
και κυνικός θα γίνεις το ωραίο αν θες να ζήσεις.»

Αν τέτοια είναι η πατρίδα –το σκότος όπως–
οι αιώνες ενός κόσμου φταίνε εγωιστή,
μα εγώ ελπίζω μοναχά στην τρέλα της δικής μου φύσης.

(Νέα Υόρκη, 1986)

********************************

DOS PATRIAS TENGO YO : CUBA Y LA NOCHE

Dos patrias tengo yo: Cuba y la noche,
sumidas ambas en un solo abismo.
Cuba o la noche (porque son lo mismo)
me otorgan siempre el mismo reproche:

"En el extranjero, de espectros fantoche,
hasta tu propio espanto es un espejismo,
rueda extraviada de un extraño coche
que se precipita en un cataclismo

donde respirar es en sí un derroche,
el sol no se enciende y sería cinismo
que el tiempo vivieras para la hermosura".

Si ésa es la patria (la patria, la noche)
que nos han legado siglos de egoísmo,
yo otra patria espero, la de mi locura.

(Nueva York, 1986)

23/12/09

Carta II


Idea Vilariño

Επιστολή ΙΙ

Μακριά βρίσκεσαι στο νότο
εκεί που οι δείκτες δε δείχνουν τέσσερις.

Γερμένος στην πολυθρόνα σου
στηριγμένος στο τραπεζάκι
του δωματίου σου
ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι
δικό σου ή κάποιας
που ευχαρίστως θα εξάλειφα
- εσένα σκέφτομαι κι όχι εκείνες που πλάι σου ψάχνουν
αυτό το ίδιο που εγώ αγαπώ-.
Εσένα σκέφτομαι ήδη πέρασε μια ώρα
μα ίσως και μισή
δεν ξέρω.

Σαν πέσει το φως
θα ξέρω ότι πήγε πια εννιά
τα σκεπάσματα θα τραβήξω
θα ντυθώ το μαύρο μου φόρεμα
και το χτένι στα μαλλιά μου θα περάσω.

Ώρα για δείπνο
μα βέβαια, τι άλλο;

Όμως κάποια στιγμή
σε αυτό το δωμάτιο θα επιστρέψω
στο στρώμα θα πέσω
και τότε η ανάμνησή σου
-μα τι λέω;-
ο πόθος μου να σε δω
να με κοιτάζεις
η αρρενωπή σου παρουσία που απουσιάζει απ’ τη ζωή μου
θα βαλθούν
ως βάλθηκες εσύ το απόγευμα αυτό
που ήδη έγινε νύχτα
να σημαίνουν
το μόνο μοναδικό πράγμα
που στον κόσμο με νοιάζει.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

(Δημοσίευση στο περιοδικό Ποέτικα - Δεκέμβριος 2009)

****************************

Carta II

Estás lejos y al sur
allí no son las cuatro.

Recostado en tu silla
apoyado en la mesa del café
de tu cuarto
tirado en una cama
la tuya o la de alguien
que quisiera borrar
-estoy pensando en ti no en quienes buscan
a tu lado lo mismo que yo quiero-.
Estoy pensando en ti ya hace una hora
tal vez media
no sé.

Cuando la luz se acabe
sabré que son las nueve
estiraré la colcha
me pondré el traje negro
y me pasaré el peine.

Iré a cenar
es claro.

Pero en algún momento
me volveré a este cuarto
me tiraré en la cama
y entonces tu recuerdo
qué digo
mi deseo de verte
que me mires
tu presencia de hombre que me falta en la vida
se pondrán
como ahora te pones en la tarde
que ya es la noche
a ser
la sola única cosa
que me importa en el mundo.

17/12/09

Dos cuerpos




Octavio Paz

Δυο κορμιά


Δυο κορμιά αντικριστά
κύματα κάποτε θυμίζουν
και η νύχτα ωκεανό.

Δυο κορμιά αντικριστά
δυο πέτρες κάποτε θυμίζουν
και η νύχτα έρημο.

Δυο κορμιά αντικριστά
ρίζες κάποτε θυμίζουν
που τη νύχτα πλέκονται.

Δυο κορμιά αντικριστά
λεπίδες κάποτε θυμίζουν
και η νύχτα αστραπή.

Δυο κορμιά αντικριστά
δυο άστρα που πέφτουν
σε άδειο ουρανό.


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

********************

Dos cuerpos

Dos cuerpos frente a frente
son a veces dos olas
y la noche es océano.

Dos cuerpos frente a frente
son a veces dos piedras
y la noche es desierto.

Dos cuerpos frente a frente
son a veces raíces
en la noche enlazadas.

Dos cuerpos frente a frente
son a veces navajas
y la noche relámpago.

Dos cuerpos frente a frente
son dos astros que caen
en un cielo vacío.

Como el toro




Miguel Hernández

Σαν τον ταύρο

Σαν τον ταύρο, γεννήθηκα για δάκρυ και πόνο
και σημάδια φρικτά στη ράχη φέρω σαν τον ταύρο•
νερό της λήθης για το ξίφος να ‘ταν νά βρω,
το πύρινο, το βρομερό, το κολασμένο• αυτό μόνο.

Σαν τον ταύρο είχα κι εγώ καρδιά,
μια τόση δα μικρή αχτίδα.
Ερωτεύτηκα ευθύς την όψη σου σαν είδα
σαν καιόμενη, κι εγώ, απ’ τον ήλιο αμμουδιά.

Σαν τον ταύρο η τιμωρία με ωριμάζει,
τη λαλιά στο φυλλοκάρδι μου βουτώ
και βγαίνει απ’ το στόμα μου θύελλα μανισμένη.

Σαν τον ταύρο σε ζητώ, μα εσένα δε σε νοιάζει
κι αφήνεις τον πόθο μου για ‘σε καυτό•
σαν ταύρος, κι εγώ, που πάντα εσέ περιμένει.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

***********************

Como el toro

Como el toro he nacido para el luto
y el dolor, como el toro estoy marcado
por un hierro infernal en el costado
y por varón en la ingle con un fruto.

Como el toro lo encuentra diminuto
todo mi corazón desmesurado,
y del rostro del beso enamorado,
como el toro a tu amor se lo disputo.

Como el toro me crezco en el castigo,
la lengua en corazón tengo bañada
y llevo al cuello un vendaval sonoro.

Como el toro te sigo y te persigo,
y dejas mi deseo en una espada,
como el toro burlado, como el toro.

Y después


Federico García Lorca

Κι ύστερα


Οι λαβύρινθοι της μνήμης,
του χρόνου δημιουργίες,
σβήνουν.

(Η έρημος μονάχα
απομένει.)

Η καρδιά,
του πόθου πηγή,
σβήνει.

(Η έρημος μονάχα
απομένει.)

Η πλάνη της αυγής
και τα φιλιά, συνάμα,
σβήνουν.

Η έρημος μονάχα απομένει.
Έρημος που κυματίζει.


(Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη)

********************

Y después

Los laberintos
que crea el tiempo,
se desvanecen.

(Sólo queda
el desierto.)

El corazón,
fuente del deseo,
se desvanece.

(Sólo queda
el desierto.)

La ilusión de la aurora
y los besos,
se desvanecen.

Sólo queda el desierto.
Un ondulado
desierto.

12/12/09

Aún me sigues lloviendo





NÉSTOR MORRIS

ΑΚΟΜΑ ΜΕ ΣΤΑΛΑΖΕΙΣ

Στον ίσκιο από κάτω κρύφτηκα
ενός παράλογου ψέματος.
Πως είχα καταφέρει νόμισα
τις αναμνήσεις να θάψω
κάτω από το μεθοδικό
χαλίκι του χρόνου.

Άλλα τοπία περπάτησα,
τα κάτοπτρα αδιαφόρησα
που ήβρα στην πορεία μου.

Υπέθεσα τα ίχνη
στην άμμο πάνω χαραγμένα πως έμεναν
και πως το κύμα το επίμονο
στο διάβα του θα τά ’σβηνε.

Μάταια όλα·
δεν έπαψες ποτέ να με σταλάζεις.

Η ηχώ απ’ το όνομά σου
τα κρύσταλλα χτυπάει
των ματιών μου
και το πέρασμα των ημερών μόνο
κλειδί θυμίζει που γυρνά
τους κωδικούς λουκέτων σπάζοντας
τις υπάρξεις μας που ασφαλίζουν.


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη.


*************************


AÚN ME SIGUES LLOVIENDO


Me guarecí a la sombra
de una mentira absurda.
Pensé que había logrado
sepultar los recuerdos,
debajo de la grava
metódica del tiempo.

Caminé otros paisajes,
ignoré los espejos
que encontré en mi deriva.

Supuse que las huellas
estaban sobre arena
y que se irían al paso
tenaz de las mareas.

Pero todo fue en vano,
aún me sigues lloviendo.

El eco de tu nombre
golpea los cristales,
de mis ojos y el paso
de los días es sólo,
una llave que gira
descifrando el cerrojo
de nuestras circunstancias.

Die guten Gärtner





ERICH FRIED (1921-1988)

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΚΗΠΟΥΡΟΙ


Τι ωραία
που χέρι-χέρι
στον κήπο πηγαίνουμε
και στο δεντράκι μας
νερό δίνουμε
και φροντίδα περισσή

Με κόπο αφαιρώ τις κάμπιες εγώ
νεράκι το ποτίζεις εσύ!
Πόσο πράσινο θα ’ταν
σαν εμείς
τις ρίζες
δεν του τσεκουρώναμε

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη


************

DIE GUTEN GÄRTNER

Wie schön
dass wir Hand in Hand
in den Garten gehen
und unseren jungen Baum
begießen
und pflegen

Ich klaube Raupen ab
Du bringst ihm Wasser!
Wie grün er wäre
wenn wir ihm nicht
die Wurzel
abgehackt hätten



Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη